كم تمنيت الضحك بقلم الشاعر احمد اسماعيل

كم تمنيت الضحك ولكن هم الزمن ابكانى
ياما داريت الدموع لكن الفؤاد بيعانى
انام وانا موجوع واعتب على زمانى
ياهل ترى الفرح غير مشروع ؟ ورفيقى احزانى
ياما سهرت الليل ابحث عن الاقدار
ودموعى فى المنديل والفكر بات محتار
ابكى مع المواويل والقلب قايد نار
والفرح عندى بخيل يعاندنى وبأصرار
والبسمه فوق الشفاه ذبلانه اخرتها ايه يادنيا دلينى
والفرحه فوق الجبين خجلانه ولا لى حبيب يحضننى /يواسينى
والضحكه عندى سقيمه وتعبانه عايش فى غربه وحيد ولاحد يراعينى
اصرخ واقول يازمن اناروحى ظمأنه اسمع صدى صوته يقول كان على عينى
الدمع نازل نار مع صرخه جوايا وانا بطبعى كتوم ادارى اسرارى
زارع فى قلبى امال حواليها وردايه راضى بنصيبى وبكل اقدارى
والفرح عندى هدف ووسيله والغايه اشكوا الى ربى احزانى واعذارى
يمكن يصادفنى بسمه وضحكايه ويزول سواد الليل ويطلع الفجر مع نهارى
شعر احمد اسماعيل / شاعر العرب